«Αγαπητέ Πρόεδρε,
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Σήμερα, που βρισκόμαστε στην πιο κρίσιμη στιγμή της συλλογικής μας προσπάθειας, φαίνεται ότι η τελική λύση για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και τη μείωση του ελλείμματος έχει το πιο σκληρό τίμημα.
Χωρίς αμφιβολία, εδώ και 2 χρόνια, οι πολίτες υφίστανται μια πρωτοφανή και βίαιη εσωτερική υποτίμηση, με μέτρα που καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν θα τολμούσε ποτέ να πάρει.
Είναι εξίσου αναμφισβήτητο ότι κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί –ούτε καν η Τρόικα - ότι υπάρχει σχέδιο για την ανάκαμψη της χώρας, άλλο από την αυστηρή λιτότητα.
Συνταγή όμως, που έχει αποτύχει στην πράξη καθώς οι στόχοι διαρκώς ξεφεύγουν και τα δημόσια έσοδα διαρκώς υστερούν. Πως άλλωστε, θα γινόταν το αντίθετο, σε μια οικονομία που βουλιάζει διαρκώς, στην ύφεση!
Η ανάπτυξη δε, που μας υπόσχονται, μένει διαρκώς στα λόγια, καθώς δεν έχει γίνει από τους εταίρους μας καμία πραγματική προσπάθεια και καμία επένδυση, ώστε να ανακάμψει η εθνική μας οικονομία.
Ποιος μας εγγυάται λοιπόν, ότι ακόμα και αν ψηφιστεί η νέα δανειακή σύμβαση δεν θα έρθουν οι δανειστές μας μετά από τρίμηνο –βέβαιοι για την αποτυχία μας- να μας επιβάλλουν νέα μέτρα, που αυτήν την φορά θα συνεπάγονται ακόμα και άρση της εθνικής μας ανεξαρτησίας;
Συνεπώς, η αναξιοπιστία για την οποία μας κατηγορούν –και δίκαια αν θέλετε- έχει γίνει πια αμφίδρομη! Ούτε οι εταίροι μας, μας εμπιστεύονται, αλλά ούτε και εμείς, εμπιστευόμαστε πια τους «σωτήρες μας»!
Πρέπει λοιπόν, να γίνει από όλους αντιληπτό ότι σήμερα, δεν αρκεί να φράξουμε προσωρινά μόνο, με την ψήφο μας, το δρόμο στην χρεοκοπία.
Σε αυτήν την κρίσιμη φάση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα, αγαπητέ πρόεδρε , υπάρχει κάποια άλλη λύση; Μπορούμε να συνεχίσουμε τις διαπραγματεύσεις προσπαθώντας να τους πείσουμε ότι μας οδηγούν σε αδιέξοδο; Μπορούμε να τους πείσουμε ότι δεν αρκούν μόνο τα μέτρα για να είναι βιώσιμη η ελληνική οικονομία και να πάρουν πίσω τα χρήματα τους;
Εάν όχι - γιατί έτσι φάνηκε από την ομιλία τη δική σας και του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού των οικονομικών - τότε γίνεται αντιληπτό σε όλους μας ότι δεν μπορούμε να επιλέξουμε την χρεοκοπία της χώρας. Όπως ένας σοβαρά ασθενής, θα επιλέξουμε και εμείς ένα φάρμακο με σοβαρές παρενέργειες που θα μας παρατείνει την ζωή, για να έχουμε ελπίδα να ζήσουμε.
Από εκεί και πέρα είναι φανερό ότι χρειάζεται να δραστηριοποιηθούμε με το όποιο πολιτικό ή κομματικό κόστος:
1ον Συνομιλώντας με τους πολίτες και πείθοντας τους ώστε να αντιληφθούν ότι η προσπάθεια διάσωσης της χώρας είναι τελικά μια συλλογική προσπάθεια. Πρέπει να καταλάβουν οι πολίτες τι συνεπάγεται η «χρεοκοπία» -ουσιαστικά μία ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας, με ανεξέλεγκτες διαστάσεις- και τι η κατάσταση που προδιαγράφεται με τη νέα δανειακή σύμβαση – ουσιαστικά μία εσωτερική υποτίμηση.
2ον Προχωρώντας γρήγορα εκείνες τις αλλαγές στο κράτος, που συνεχώς λέμε αλλά τελικά τις αναβάλλουμε. Οι υπουργοί πρέπει να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό αντί να διαχειρίζονται απλά μια καθημερινότητα και να γυρνούν τα κανάλια λέγοντας ότι δεν διάβασαν το μνημόνιο. Αν δεν μπορούν, να μπουν στην κυβέρνηση, αυτήν την στιγμή, άνθρωποι που θέλουν να δουλέψουν.
3ον Στηρίζοντας πραγματικά την ιδιωτική οικονομία. Είναι φανερό ότι κάτι δεν κάνουμε σωστά: το άνοιγμα των επαγγελμάτων όπως γίνεται, τα φορολογικά μέτρα, αλλά και πολλές από τις οικονομικές μας αποφάσεις, έχουν συρρικνώσει τη μεσαία τάξη και πλήττουν κυρίως τους νέους επιστήμονες και τους νέους επιχειρηματίες.
Και 4ον πείθοντας τους Ευρωπαίους ότι μεγαλύτερο διακύβευμα από την χρεοκοπία της Ελλάδας, είναι η πολιτική χρεοκοπία της Ευρώπης! Ότι εάν δεν αλλάξουν τον τιμωρητικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τον Έλληνα πολίτη, θα βάλουν την φωτιά στα σπίτια τους και τελικά δεν θα αποφύγουν την διάλυση της Ευρώπης.
Πρέπει με ακόμα πιο δυνατό τρόπο -αφενός μεν επιμένοντας να είμαστε συνεπείς, και αφετέρου διεκδικώντας συνεχώς- να μειώσουμε την καχυποψία των ευρωπαίων εταίρων μας και να τους πείσουμε ότι η Ελλάδα παράλληλα με την εφαρμογή αυτών των μέτρων, χρειάζεται και ένα σχέδιο Μάρσαλ για την ανάπτυξη της. Μόνο τότε η πολυδιαφημισμένη στήριξη προς την χώρα μας, θα αποδειχθεί έμπρακτη, ουσιαστική και αναπτυξιακή και όχι υποκριτική και προσχηματική, δίνοντας για πρώτη φορά ελπίδα στους έλληνες πολίτες.»
0 ΣΧΟΛΙΑ