«Αγαπητοί συνάδελφοι, και η βία μέσα και έξω από τα γήπεδα και τα στημένα παιχνίδια, αλλά και το ντόπινγκ αποτελούν διαχρονικά μεγάλα προβλήματα της ελληνικής πραγματικότητας. Είναι ζητήματα που αμαυρώνουν τον επαγγελματικό αθλητισμό, προσβάλλουν τον πολιτισμό μας και την ιστορία μας και συντηρούν οργανωμένες παραβατικές δραστηριότητες και μια συνολική αδιαφάνεια στη διαχείριση του αθλητικού προϊόντος.
Γιατί εμείς σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες αυτό το μεγάλο ζήτημα, αυτήν τη μεγάλη παθογένεια δεν την έχουμε αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα;
Γιατί, απλούστατα, πρέπει να ομολογήσουμε ότι δεν είχαμε μέχρι τώρα την πολιτική βούληση. Παίρναμε μόνο αποσπασματικά μέτρα, δειλά και πολλές φορές ήξεις- αφήξεις, που στην πράξη ακόμα και αυτά δεν εφαρμόζονταν.
Γιατί όλα αυτά; Γιατί η εκάστοτε πολιτική εξουσία δίσταζε να τα βάλει με τις επαγγελματικές ομάδες, καθώς αποτελούν και αποτελούσαν ανέκαθεν μια τεράστια δεξαμενή ψηφοφόρων, μετακινούμενων πολιτικά από κόμμα σε κόμμα, ανάλογα με τις εντολές των συνδέσμων.
Οι ΠΑΕ διαχρονικά –πρέπει να το αναγνωρίσουμε- χαίρουν μιας ιδιότυπης πειθαρχικής, οικονομικής και φορολογικής ασυλίας. Τους χαρίζονται κατά καιρούς υπέρογκα χρέη με Υπουργικές Αποφάσεις και, μάλιστα, χωρίς να έχουμε ως Πολιτεία ελέγξει πρώτιστα το πώς δημιουργήθηκαν αυτά τα χρέη, το πόσα και ποια κεφάλαια διακινήθηκαν μέσω των ομάδων, το αν η άσκηση της οικονομικής τους διαχείρισης συνδέεται άμεσα με το «ξέπλυμα» «μαύρου» χρήματος, το παράνομο στοίχημα και το οργανωμένο έγκλημα.
Έτσι, ανοίξαμε την πόρτα στη διαπλοκή και τους παράνομους, που βρίσκουν καταφύγιο στον επαγγελματικό αθλητισμό ως παράγοντες και ως στελέχη των επαγγελματικών ομάδων.
Και φυσικά, δίνουμε στην ελληνική κοινωνία λάθος στίγμα ότι το κράτος είτε από ανεπάρκεια, είτε από αδυναμία, δίνει οικονομική και ποινική ασυλία σε ανθρώπους που φοροδιαφεύγουν μονίμως με πρόσχημα τον αθλητισμό, την ίδια ώρα που η Πολιτεία ζητά από τους Έλληνες πολίτες υπερβολικές θυσίες για να μπορέσει να ορθοποδήσει η χώρα.
Αγαπητοί συνάδελφοι, δεν ξέρω αν έχει ουσία να σταθώ στις νομοθετικές διατάξεις αυτού καθ’ αυτού του νομοσχεδίου. Η συζήτηση αύριο επί των άρθρων θα δώσει την ευκαιρία σε όλους μας να κάνουμε τις παρατηρήσεις μας επί των άρθρων. Πάντως, στο σύνολό του το νομοσχέδιο θεωρώ ότι είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.
Θέλω, όμως, να σταθώ σε ένα ζήτημα, το οποίο νομίζω ότι έχει μεγάλη σημασία, στο αν αυτός ο νόμος τελικά θα εφαρμοστεί, γιατί ας θυμηθούμε πόσοι νόμοι έχουν ψηφιστεί στη Βουλή τα τελευταία χρόνια με αντικείμενο τη βία στα γήπεδα. Θέλετε να σας θυμίσω; Μέχρι στιγμής έξι: ο 2725∕1999, ο 2858∕2000, ο 3057∕ 2002, ο 3262∕2004, ο 3479∕2006, ο 3708∕2008. Αυτό το νομοσχέδιο, αυτός ο νόμος που θα ψηφίσουμε, είναι ο έβδομος!
Πιστεύω ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια σήμερα να μην εφαρμόσουμε και αυτόν τον νόμο. Κάθε φορά που δεν εφαρμόζεις κάτι τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται, απαιτούν διπλάσιο κόπο, διπλάσιους πόρους, μεγαλύτερες θυσίες από όλους μας.
Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Αγγλίας που μετά την τραγωδία του Χέιζελ υποβάθμισε την πρωταθλήτρια Ευρώπης Λίβερπουλ και εν μια νυκτί διέλυσε τους συνδέσμους των φιλάθλων. Το μήνυμα είχε ήδη ληφθεί με μια απλή και αποφασιστική κίνηση, όπως ήταν αυτή. Πλέον τα αγγλικά γήπεδα είναι γεμάτα με οικογένειες που παρακολουθούν τους αγώνες σε απόσταση αναπνοής από τον αθλητικό χώρο με σιδηρά πειθαρχία και με απόλυτη συνείδηση ότι η όποια παρεκτροπή φιλάθλου επιφέρει αφ’ ενός μεν άμεση τιμωρία αυτού και οριστική αποβολή του από τους αθλητικούς χώρους και αφ’ ετέρου, βέβαια, αυστηρές ποινές στην ομάδα του, πράγμα που κανένας –νομίζω- δεν θέλει.
Αγαπητοί συνάδελφοι, βρισκόμαστε σε μία κρίσιμη περίοδο για την ελληνική κοινωνία και όχι μόνο.
Προχθές ψηφίσαμε μια νέα δανειακή σύμβαση που συνεπάγεται μεγάλες οικονομικές θυσίες για τους Έλληνες πολίτες. Στο όνομα αυτών των θυσιών δεν έχουμε την πολυτέλεια να ανεχόμαστε φαινόμενα όπως η βία στα γήπεδα, τα στημένα παιχνίδια, το ντόπινγκ.
Το ίδιο, όμως, ακριβώς πρέπει να κάνουμε και με τους κουκουλοφόρους που αμαύρωσαν την πορεία στο κέντρο της Αθήνας την περασμένη Κυριακή. Είναι ανεπίτρεπτο να αποτελούν επί δεκαετίες το φόβητρο της κοινωνικής ειρήνης και της δημόσιας ασφάλειας. Η αναποφασιστικότητά μας να τους συλλάβουμε και να τους τιμωρήσουμε παραδειγματικά τους επιτρέπει σε κάθε πορεία να προκαλούν τεράστιες υλικές καταστροφές και δίνει την ευκαιρία σε συγκεκριμένους πολιτικούς φορείς να σπεκουλάρουν, υπονοώντας τη συμμετοχή σε αυτές οργανωμένων παρακρατικών ομάδων.
Αγαπητοί συνάδελφοι, η παραδοχή από όλους τους πολίτες, από όλους μας -και τους πλέον δύσπιστους- της γενικής κρίσης, που αφορά σήμερα την κοινωνία μας όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο, αλλά είναι και κρίση θεσμών και αξιών, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για ανοχή σε φαινόμενα βίας. Δεν αφήνει κανένα περιθώριο για ανοχή ώστε να μετατρέπονται ειρηνικές διαμαρτυρίες σε πραγματικές τραγωδίες.
Επιτέλους, σήμερα πρέπει ως πολιτεία να δείξουμε με αποφασιστικό τρόπο –όχι απλά στα λόγια- ότι δεν έχουμε καμία ανοχή στους κουκουλοφόρους, όποιοι και αν είναι αυτοί, ότι δεν έχουμε καμία ανοχή στη βία, από όπου και αν αυτή προέρχεται.»
0 ΣΧΟΛΙΑ